در محیطی که چاپلوسی وجود دارد، 

کارمندان غیرچاپلوس درگیر حس عدم 

امنیت در محل کار می شوند.

 آنها نگران این می شوند که نکند چاپلوسی افراد دیگر، آنها را در رقابت کاری عقب بیندازد. این حس منفی و نگرانی دائمی، حتماً در راندمان کاری اثر منفی می گذارد. برخی پژوهش ها نشان می دهند میزان رضایت شغلی کارمندانی که "همکاران چاپلوس" دارند، بسته به شرایط از 15 تا 35 درصد از پایین تر از دیگران است 

و به همین میزان، بهره وری شان پایین تر و احتمال استعفای شان 

بیشتر است.

 کارمندان چاپلوس معمولا بازده کمتری 

نسبت به همکاران خود دارند و عملا کم 

کاری نیروهای چاپلوس باید از طریق 

افزایش تلاش کارمندان دیگر در ساعات 

بیشتر کاری جبران شود.

  براساس تحقیقات انجام شده در 

دانشگاه استنفورد وقتی ساعت کاری از 

هفته ای 50 ساعت فراتر رود راندمان 

کارمندان خوب به ازای هر ساعت کار 

بیشتر افت می کند.

 هر کارمندی در صدد پیشرفت است. 

اگر افراد ببینند که دیگران بر اثر 

چاپلوسی پیشرفت می کنند و پاداش 

دریافت می کنند، در طول زمان به این 

روند خواهند پیوست و خلاقیت را کنار 

خواهند گذاشت. 

سازمان بی خلاقیت نیز موجودی محکوم به شکست خواهد بود. 

 فریدریش نیچه، روانشناس آلمانی می 

گوید:  هر جا چاپلوسی گسترش بیابد، کمتر می توان در آنجا اندیشه های بلند یافت زیرا چاپلوسی به شدت واگیر است. 

 چاپلوسی، نقطه مقابل "جرأت" است. 

اگر فرهنگ یک سازمان، چاپلوس 

محوری باشد، جرأت از آن حذف می 

شود. یکی از پیامدهای حذف جرأت نیز، 

حذف نقد درون سازمانی است.

 نقد درون سازمانی، ساز و کاری است که در آن، اعضای یک سازمان خود را بخشی از بدنه مجموعه می دانند و هر گونه اشکالی را گزارش و نقد می کنند و اگر بتوانند راهکار هم می دهند. 

این ساز و کار را می توان با سیستم دفاعی بدن مشابه دانست که مراقب ناکاستی ها و میکروب های بدن است و با آنها مقابله می کند.   

 مدیران وقتی مورد چاپلوسی قرار می 

گیرند در واقع در حال قربانی شدن هستند 

چرا که خود را از موهبتی به نام "نقد 

شدن" و "پی بردن به خطاها" محروم می 

کنند. به زحمت می توان در جایی که همه 

چاپلوسی یک فرد را می کنند، جز در 

وصف بزرگی او سخنی گفت و برخلاف 

مسیر آب شنا کرد.

مدیری که عادت می کند مدام تملق 

بشنود، اگر با کارمندی منتقد مواجه شود 

که نقدی واقعی درباره سازمان دارد، 

احتمالاً او را بی ادب و گستاخ خواهد 

دانست.

مدیر تملق پذیر، بی آن که بداند، سازمانش را به سمت سقوط  و نابودی هدایت می کند.