حالا دیگر خیلی خانواده ها شبیه گروه های تلگرامی فامیلی شده اند.گروه هایی که یک روز تشکیل شدند تا فامیل بیشتر با هم باشند و از غم و شادی و حس و حال و دغدغه ها و دنیای هم با خبر بشوند و اگر هم لازم شد زیر بال و پر هم را بگیرند تا زندگی یک جوری تحمل پذیرتر و بهتر بشود... یک چند وقتی هم لبریز از مطلب و قربان صدقه و یادها و حرف ها و احساسات... بعد کم کم دلخوری ها و گلایه ها و تناقض ها و تضادها و اختلاف ها و دعوا ها و قهرها و ترک ها... حضور در پی وی و مذاکرات و گلایه های پشت پرده و تشکیل گروه های موازی و اینجور حرف ها.. بعد دوباره پادرمیانی ها و آشتی و رفع کدورت ها... 

چرخه ای تکراری که کم کم حضورها را کم رنگ تر و مطالب را کم تعدادتر می کند... دیگر بحثی صورت نمی گیرد.

آدم ها هستند ولی در سکوت...

گاهی مطلبی فوروارد می شود که نه فرستنده درست خوانده نه بقیه می خوانند... دستور کیک و آشپزی و رازهای سلامتی و زیبایی و اسرار فرزندپروری و مطالب بی رنگ و بو و حاشیه ای که به کسی برنمی خورد.... طنز انتقادی هم گذاشته می شود که متوجه دولت باشد و به کسی برنخورد؛ فیلم هایی با زیرنویس ببینید فلان مجری چطور با بولدوزر از روی فلان مسئول رد شد.

 گاهی اعلامیه ی فوت کسی گذاشته می شود ...گاهی هم خبر ناخوشی و این حرف ها... خبر از مهمانی و جشن و سفر کمتر عمومی می شود و اگر خبری بود بطور خصوصی مبادله می شود.

گروه می ماند و آدم ها توی رو دربایستی دیگر لفت نمی دهند اما رابطه ای وجود ندارد.هر کسی در گروه هایی که دوست دارد فعالیت می کند و از گروه فقط یک اسم می ماند.

بخشی از خانواده های امروز هم به همین شکل هستند.

دیگر نه دعوا و کشمکشی است و نه گفت و گو و چالشی.پدر و مادر و فرزندان هر کدام تفریحات و روابط و مناسبات خود را دارند و خانواده فقط اسم و قراری پیشینی است که باید به شکل دکور باقی بماند.

خیلی از فرزندان شاید به همین دلیل است که دیگر علاقه ای به تشکیل گروه ندارند و به همان پی وی های گذرایی که در کنار گروههای بزرگ تشکیل می شود اکتفا می کنند.